Dolle Mie

Ik had het eigenlijk gisteren al verwacht, maar Mieke Schauvliege (Groen!) is weer wakker geworden. Gisteren ging de jacht op de patrijs open in een beperkt deel van Vlaanderen en natuurlijk moest deze anti-jacht-diva hier tegen fulmineren.

In het verleden heb ik nog geprobeerd om via lezersbrieven als jager een recht van antwoord te bedingen. Van de waarheid word je echter minder vrolijk dan van het ideaalbeeld van ‘objectieve verslaggeving’. Als jager heb je geen recht van antwoord,…

Aangezien we in een tijd leven waarin de gemiddelde Vlaming het liefst alles over boord gooit wat ie niet begrijpt, ga ik me niet meer de moeite getroosten een lans te breken voor de jacht op patrijs op die paar plaatsen in Vlaanderen waar dit nog is toegestaan. Behalve ‘onbekend is onbemind’ is er nog een ander kwalijk verschijnsel waar deze tijd last van heeft. Daar eeuwenlang het credo ‘het doel heiligt de middelen’ was, is het de laatste jaren geëvolueerd naar: ‘Ideologie’ is belangrijker dan het doel!’

Eerlijk is heerlijk, niet alleen Mieke Schauvliege en haar dondergroene achterban maakt zich hier schuldig aan. Allicht hebben we allemaal boter op ons hoofd, maar als we de vinger op de wonde leggen, zien we in ieder geval waar er een pleister, nee ‘heling’ nodig is. En dus trek ik ook als jager het boetekleed aan. Ik wil wel nog mee geven dat ik een aantal projecten ken die er redelijk in slagen om het patrijzen naar hun zin te maken. In al die projecten zijn zowel boer als jager betrokken. Patrijzen zitten in ons cultuurlandschap, ze schuwen natuurgebieden als een boer controles,…

De anti-jacht-lobby kan ik niet veranderen. De jacht zal ik allicht ook niet veranderen, maar ik kan wel eens aan een boom proberen te schudden. Als ik eerlijk ben, heb ik nooit nagelaten om dit te doen, maar dit is een uitgelezen kans omdat de mouwen nog eens op te stropen!

Veel jagers verkeren in een soort van identiteitscrisis eens ze met hun verrekijker, hond of geweer het veld in trekken. Ze zijn geen jagers, maar faunabeheerders. Bij mij heeft het altijd geschuurd, maar een paar jachtverloven verder (en nog steeds groen achter mijn oren) durf ik duidelijk te stellen dat ik een paar faunabeheerders ken, maar ik ken best veel jagers en jammer genoeg ook een enkele cowboy die de weg naar het wilde westen heeft gemist.

Ik identificeer mezelf steeds duidelijker als jager. Ik jaag veel te weinig, maar als ik jaag, dan jaag omdat ik het leuk vind, ik jaag omwille van de beleving en ik jaag omdat het kan! Ik doe ook aan faunabeheer. Ik concentreer me dan voornamelijk op (nijl)ganzen en rechtbekken, anderen houden zich meer bezig met everzwijnen of andere soorten die te overtallig aanwezig zijn, maar ik droom vooral van jacht! Jagen omdat het kan!

Dit vooral een oproep aan al m’n medejagers en geen aanklacht aan al die mensen die ideologie boven doel stellen. We moeten durven uitkomen dat wat we doen niet altijd moet, maar dat het altijd kan, zonder schadelijk te zijn!

Thomas Linssen

De jagende boer.