top of page
shutterstock_490546969-3.png
Tirol.png

Rupicapra Rupicapra beter gekend als Alpengems, is een wildsoort die ik nog niet eerder mocht bejagen. In het Oostenrijkse Stubaital, het gebied vlakbij Innsbrück waar wij gingen jagen, heeft de eigenaar 10 labels voor gems waarvan hij er zelf jaarlijks 5-6 van strekt.  Een kleine 2 jaar geleden kon ik dankzij Davy, een goeie Limburgse jachtmaat, 2 labels in handen krijgen want de labels zijn dus beperkt in aantal en nogal gegeerd.

Eind september 2019 trok ik dan eindelijk samen met Dimitri, een goeie Oost-Vlaamse jachtmaat en de Nederlandse vriend-fotograaf Robert-Jan Asselbergs richting Tirol. Robert-Jan hebben we meegevraagd omdat hij op een heel mooie manier het hele avontuur op de digitale plaat kan vastleggen. Uiteraard zijn we gekomen om een gems te strekken maar of het nu een kleine of grote trofee is, dat speelt geen enkele rol. Het gaat ons vooral om de manier van jagen en het avontuur. Foto's helpen nu eenmaal perfect om alles later nog levendig te kunnen herinneren.

Na een autorit van een kleine 10 uur vol jachtverhalen, komen we in Fulpmes aan waar we al snel kennis maken met onze jachtgids Hans. Een gezellige 55-jarige Oostenrijker die ons de komende dagen op sleeptouw zal nemen. Gelukkig geeft het weerbericht prachtig weer uit want de jagers die voor ons op gems kwamen jagen, zijn na 5 dagen jagen, gemsloos terug huiswaarts moeten keren. Regen, mist en veel bewolking zorgden ervoor dat de gemzen gewoon niet gespot werden.

z4.jpg
003.jpg

Na een gezellig avondmaal in het hotel en een deugddoende nacht, trekken we om kwart over zes 's morgens dan eindelijk samen met Hans de bergen in. Via smalle, steile bergwegeltjes gaat het met de 4x4 van Hans eerst richting baltsplaats van de korhoen. Een prachtige haan is tien minuten na onze aankomst al op de plaats van afspraak en hij begint onmiddellijk zijn harem luidruchtig samen te drijven. Een goed begin en een teken van Diana?

Eenmaal het licht begint te worden, kan het spotten naar gems beginnen en omdat enkel wat kleine witte wolkjes het heldere hemelsblauw kleuren, duurt het dan ook niet lang eer onze gids een 3-tal jonge bokken op een goeie anderhalve kilometer tegen een bergflank in het zicht krijgt.

We rijden terug naar beneden om dan te voet tot zo dicht mogelijk de gemzen aan te bersen(1).

En dan begint het steile berswerk waar je heel snel merkt hoe goed het staat met je conditie. Via een rotsachtig 'pad' klimmen we tot op zo'n 150m afstand van de 3 jonge bokken en maken ons klaar om er 2 van trachten te strekken(2). Dimitri legt aan en strekt één. Nu moet snel gehandeld worden. Eén van de resterende bokken springt rechts af tussen enkele rotsen en uit mijn zicht, de andere gaat de andere kant op waar ik hem goed kan blijven volgen. Als hij even later stil staat, kijkt Dimitri op zijn afstandsmeter en leest 270m af. Snel de ballistische toren enkele klikken verder zetten en een schot plaatsen. De bok valt waarna ook onmiddellijk de bokkenkoorts(3) bij ons beiden inslaat. Wat een opluchting. Niet enkel wij zijn heel gelukkig, ook Hans is dolgelukkig dat beide gemzen goed gestrekt worden. We halen beide gemzen op, bewijzen hen de laatste eer en geven de dieren de laatste beet(4). Daarna ontweiden waarna Hans ons de jachtbreuken(5) geeft.

De lange afdaling met de gemzen kan beginnen maar tussen de dichte lage dekking waar je bijna niet ziet waar je je voeten zet, sla ik mijn voet serieus om en val met een smak op de grond. Even paniek bij het gezelschap maar nadat ik wat bekomen ben van de eerste pijn zetten we de tocht, ik weliswaar mankend, verder.

de afdaling

(1) Besluipen (2) Schieten (3) Het dubbele gevoel van blijheid dat je een dier goed geschoten hebt en binnenhaalt en het wrange gevoel dat je een dier het leven ontnomen hebt (4) Dennentak die in de mond van het dier gestopt word als laatste eer (5) Dennentak die de gids over het dier strijkt en je als aandenken meegeeft.

Tirol.png
shutterstock_30963679.jpg

Nadat we zonder verdere kleerscheuren aan de auto komen, gaan we eerst ontbijten in de Sennjochhütte, een berghut/bar/restaurant die door een geëmigreerde Nederlander uitgebaat wordt. Als de hongerigen gespezen zijn, gaan we op zoek naar marmotten in het iets lager gelegen marmottengebied want ook dit is een soort die we allebei nog niet konden bejagen. Al snel spot Hans enkele honderden meters dieper enkele marmotten. Samen met Robert-Jan en Dimitri begint hij aan de afdaling en ik maak het me intussen wat gemakkelijk en laat m'n verzwikte voet wat rusten. Een klein half uur later klinkt een dof schot net terwijl ik met de verrekijker naar de marmot aan het kijken ben. Mooi schot van m'n maat zonder dat de marmot ook maar één tel besefte wat er gebeurde.

D3S_1069-1200.jpg

Omdat toeristen ondertussen ook de bergen in trekken om te wandelen en fietsen, beslist Hans om in de late namiddag terug te komen. Hij wil om begrijpelijke redenen, geen onnodig risico lopen.

Rond een uur of vijf zijn we terug waar Dimitri deze voormiddag een marmot kon strekken en al snel spotten we opnieuw enkele marmotten tegen de helling. Net als Dimi kan ik met een goed geplaatst schot een marmot schieten. Een mooie afsluiter van een prachtige jachtdag in de Alpen. Robert-Jan kan na het schot nog enkele schitterende beelden nemen met zijn camera.

FACTS&FIGURES

WAPEN GEMSJACHT

Blaser R93 / .308W / duimgat met Bixn-Andy trekker.

KIJKER GEMSJACHT

Swarovski Z6i in 2,5-15x56 met ballistische toren

WAPEN MARMOTTENJACHT

Blaser 95 met voorspanner in kaliber 5.6x56

KIJKER MARMOTTENJACHT

Schmidt & Bender 8x56.

CAMERA'S

Nikon D810 met 170-500 voor lange afstanden en 17-50 voor groothoek en polarisatiefilter.

Canon EOS 100D met vast 20mm objectief.

De 2de dag vangen we aan met een uitgebreid ontbijt, gevolgd door een bezoek aan de dokter die me aan de hand van een röntgenfoto gerust kan stellen dat het alvast geen breuk is. Hooguit een scheur of kneuzing. Met een paar krukken rijden we na het doktersbezoek richting Stubaier Gletsjer. Bij de zetellift aangekomen merken we opnieuw wat twijfel bij onze vriend Robert-Jan die wel wat last van hoogtevrees blijkt te hebben. Omdat hij waarschijnlijk niet wil onderdoen, krijgen we hem zo ver dat hij in de lift stapt om de prachtige tocht aan te vatten. Veel stappen zit er met die krukken jammer genoeg niet in maar een zonovergoten terras zorgt voor de nodige relaxatie en enkele Paulaners en een Apfelstrudel verzorgen we de innerlijke mens. Niet dat we veel tekort kwamen deze laatste dagen ;-)

's Avonds zitten we voor het diner nog samen met Herr Deutschmann om het relaas van de jacht nog even te overlopen en we krijgen beiden een prachtig handgemaakt jachtmes als bedanking voor de weidelijke en goeie jacht. Als voorgerecht krijgen we de levertjes van de 2 marmotten die we gestrekt hebben voorgeschoteld. Een ware delicatesse zo blijkt.

Dag 3 start met regen maar dat neemt de pret niet weg. Geen grijze wolkenmassa zoals hier in het vlakke Vlaanderen maar slierten wolken die tussen de bergen glijden waarvan Robert-Jan het ene prachtplaatje na het andere kan schieten. Hij is in zijn nopjes, dat kunnen we wel merken.

's Namiddags trekken we richting Innsbrück want volgens google zijn hier een 5-tal mooie jachtshops die we als jager nooit links laten liggen natuurlijk. Enkele cadeautjes voor het thuisfront en terug naar het hotel voor enkele uurtjes sauna, jacuzzi en stoombad. Hotel Stubaierhof heeft een ruim aanbod en onze volgende snowboardvakantie zal hoogtswaarschijnlijk ook hierheen gaan.

Herr Deutschmann liet ons ook weten dat vooraleer te vertrekken, we nog naar de hertenbronst konden gaan luisteren. Behalve enkele hindes die we in de koplampen konden opmerken en wat geburl in de verte, konden we helaas niet echt dicht genoeg komen. Enfin, toch een mooi afscheid van de prachtige Oostenrijkse natuur. Wir verabschieden uns nicht, wir sagen bis zum nächsten Mal!

Waidmannsdank,

Kristof

z1.jpg

Het volledige album met de sublieme foto's van de hand van Robert-Jan Asselbergs, kunnen jullie via onderstaande knop bekijken. Ook Robert-Jan schreef een reisverslag dat te lezen is in het decembernummer van het Nederlandse outdoor-magazine Buit. Helaas in Vlaanderen niet te koop in de boekenwinkels, enkel als lid van KNJV krijg je het magazine.

bottom of page