SCHOTLAND
Talladh-a-Bheithe Estate
17-21 oktober 2025
![shutterstock_345993689 [Omgezet].png](https://static.wixstatic.com/media/c71f79_6c53020f29bb4117a8d1ffccd12ff081~mv2.png/v1/fill/w_234,h_186,al_c,q_85,usm_0.66_1.00_0.01,enc_avif,quality_auto/shutterstock_345993689%20%5BOmgezet%5D.png)
Ruw en desolaat zijn de woorden die de Schotse Highlands het best omschrijven. Die 2 woorden klinken misschien negatief, maar zo bedoel ik ze zeker niet. Het landschap is er, zeker tijdens de herfst, zo mooi dat woorden tekort schieten. Samen met goeie vriend en fotograaf Fré trok ik er van 17 tot 21 oktober opnieuw heen.
Na een vlucht van anderhalf uur van Brussel naar Edinburgh, neemt Philippe de stagiair-gamekeeper ons mee voor een twee uur durende rit door de prachtige Highlands naar het 5000ha grote Talladh-a-Bheithe Estate van de familie van Well dat tussen Loch Rannoch en Loch Ericht in ligt.
Als prospectie voor de twee events die we er volgend jaar in november en december organiseren, wil ik eerst zelf zo'n pheasantshoot meemaken en kijken waar de mensen zullen verblijven.
We zijn hier in 2019 (blog en album) al eens geweest, maar verbleven toen in de Tighnabruach Lodge van de familie van Welle. Die lodge is prima, maar hier kunnen maximaal een zestal mensen overnachten en deze lodge is ook meer basic dan het Camusericht Estate waar we nu voor gekozen hebben. Het grote voordeel daarbij is ook nog eens dat dit prachtige buur-Estate op slechts een paar honderd meter van de Tighnabruach Lodge gelegen is en de eerste drift gewoon start vanuit de tuin van Camusericht.
Wij overnachten voor deze trip ook nog in de Tignabruach lodge, want de ravissante Lucia, de Colombiaanse dame die het Camusericht Estate samen met haar Schotse echtgenoot drie jaar geleden kocht, is ondanks het feit dat het er nu al prima uitziet, nog volop bezig met decoreren en alles terug in perfecte staat te brengen.
Hoofdgamekeeper Nick is echt het beeld wat je in je hoofd hebt als je aan een Schot denkt...
Pheasantshoot
Zaterdag 18 oktober
Na het ontbijt op zaterdagmorgen roepen broers Aad en Kees van Well alle geweren en drijvers samen voor de ronde. Traditie wordt hier hoog in het vaandel gedragen en hoewel tweed geen verplichting is, wordt van de geweren wel verwacht dat ze op zijn minst toch een das dragen. Ik krijg er op vrijdagavond gelukkig nog eentje toegeduwd van Philippe. De beaters (drijvers) dragen wel allemaal traditionele tweed met das en cap. Prachtig dat ze deze tradities hier blijven behouden.
Samen met de broers van Well, de 3 Oostenrijkse gasten Herbert, Max en Christian en stagiair Philippe, rijden we onder een prachtige herfstzon rond 9u30 het jachtveld in. We doen vandaag een zestal driften en de verwachting van een shoot met 7 geweren ligt om en bij de 100 fazanten. Het tableau hangt van verschillende factoren af. Naast het weer en de wind, is dat ook de kunde van de geweren en het aantal fazanten dat over de lijnen vliegt. Met het weer en het aantal overvliegende fazanten hebben we alvast geluk, maar verschillende schutters hebben heel wat moeite met de snelheid en hoogte van de fazanten. Tegen de lunch zien we na 3 driften een 30-tal stuks aan het wildrek van hoofdgamekeeper Nick hangen.
De beaters en hun honden hebben nochtans al erg hun best gedaan. Het gevarieerde terrein waar nog steeds heel wat dekking staat waar de fazanten niet alleen heel snel, maar ook nog eens hoog uit- en overvliegen is niet alleen voor de geweren uitdagend! Na de lunch trekken we voor 3 nieuwe driften het revier in. Op het Estate zijn zo'n 20 driften. Voldoende voor veel variatie dus. Ikzelf had een prima dag en kon zowat de helft van de 78 stuks die het tableau sieren, strekken. We sluiten de dag af in met een warme maaltijd met alle beaters. Nick en Paddy en heel wat whisky weerhouden me ervan om vroeg in bed te kruipen. Pas rond de klok van 2 lukt het me om eindelijk mijn bed op te zoeken.
Zondag is dan wel rustdag, maar vandaag maken we toch een mooie tocht met de quads om alle driften te bekijken. Veel meer dan dat wordt er niet gedaan. Maandag trekken we dan de hills in om te trachten een mooie stag te strekken. Alhoewel er tegenwoordig het hele jaar door stags mogen gestrekt worden, zegt de traditie dat op 21 oktober (de start van het hinde- en kalverenseizoen), het einde van het stagseizoen is aangebroken.
Fotograaf Fré laten we op een iets verdere afstand van de stag. Hoe minder verstoring, hoe beter.
Stalken op Stags
maandag 20 oktober
Op maandagmorgen hangt heel wat mist in de vallei, maar van zodra we de hills inrijden is de zon volop van de partij. Er hangen wel wolken, maar die brengen de perfecte dramatiek voor de foto's. Door de milde Zuidenwind rijden we tot zowat het uiterste Noordelijke puntje van het Estate om verwaaiing te vermijden. Het is volop bronst en je hoort echt langs alle kanten de stags burlen om hun hindes samen te houden en concurrenten af te schrikken. Ondanks het feit dat je echt kilometers ver kan kijken, is het toch Nick die ons moet tonen waar exact de verschillende stags staan. De kleurenpracht van deze omgeving zorgt ervoor dat roodwild echt moeilijk te spotten is.
Na een tijdje door de zompige heide te trekken, neemt Nick zijn kijker en ziet op meer dan een kilometer afstand een schietbare stag op een heuvelflank liggen. Ik kan op deze afstand met moeite zien dat het een stag is, laat staan dat ik kan zien of het een goeie is. De echte stalk kan beginnen. Je moet het dier goed in de gaten houden en ervoor zorgen dat hij je niet ziet. Aangezien de stag op een helling ligt en dus een perfect overzicht heeft, zal dit geen eenvoudige klus worden. Na anderhalf uur van traag bewegen en sluipen door de vele gullies, laten we Fré op een heuveltje achter. Zijn afstandsmeter tot de stag zegt nog steeds 480m. Nick en ik tijgeren nog zo'n honderd meter dichter om tot een goed schot te komen. Zowel Fré als ikzelf hebben 's morgens een proefschot geplaatst op de schietstand van het Estate en beiden schoten we op 100m bullseye. Met het vertrouwen zit het dus wel goed. Aan het gewei te zien is deze stag inderdaad een goeie oude kerel. Nick wil niet gaan burlen om hem niet onmiddellijk te doen opstaan en wegrennen, dus begint het wachten tot hij zelf recht wil gaan staan. Na tweeënhalf uur ongemakkelijk op de buik in een nat veen te liggen, begint zelfs een kerel als Nick te rillen. Ik vraag hem om toch te beginnen burlen, want de koude begint ook effect te hebben op wat ik door mijn kijker zie. Nick probeert eerst met zijn pet de wuiven, maar daar blijft deze oude stag onverschillig voor. Pas nadat Nick op zijn knieën gaat zitten en tegelijkertijd wuift met zijn pet en burlt, staat de stag recht. Van zodra hij recht staat, gaat het schot of. Twee seconden later ligt het dier met een bladschot ter plekke.
Na het schot gaan we kijken naar de stag. Een mooi oud hert dat aan de zwarte buik te zien, duidelijk al zijn genen heeft doorgegeven. Op basis van de tanden schat Nick het dier op zo'n 14 jaar. Mooi afschot dus. Nu nog het bergen van het hert. De pick-up met trailer waar de Argo op staat, staat al snel enkele uurtjes wandelen en we hebben hier ook geen bereik om één van de stagiairs te bereiken. Er zit niets anders op om toch richting open veld te wandelen en daar hopen op contact met de basis. Dat lukt gelukkig en een tijd later zien we stagiair Harm met de Argo onze richting uit komen. Een tip: als je de vraag krijgt om in de Argo of achterop in de bak te staan, kies dan voor het eerste.
Als de Argo na een rit van dik een uur terug in de trailer staat, gaat het richting lodge. Het is helaas te laat om nogmaals de hills in te trekken op zoek naar een tweede stag voor Fré. Niets aan te doen, maar dankzij de prachtige beelden die hij ook vandaag weer kon schieten is er van ontgoocheling geen sprake. Wel wil hij met zijn drone nog eens langs een oude ruine vliegen voor wat sfeerbeelden bij het laatste beetje licht.
Aangekomen bij de ruine ziet Lucas (die samen met zijn papa, jager Bert-Jan ook in de lodge logeert en meegekomen is met Harm) op een heuvel in de schemer een mooie stag en hinde staan die ons in de gaten houden. Fré wil zijn camera grijpen, maar voor hij het goed en wel beseft, grijpt Nick hem bij de arm en het eerste heuveltje op. Dertig seconden later valt het schot en ligt op zo'n 160m een tweede stag ter plaatse! Fré zijn eerste stuk roodwild!
Waidmannsheil Fré!
FACTS&FIGURES
VLUCHT
Vanuit Brussel vlogen we met SN Brussels Airlines naar Edinburgh. De vlucht duurt ongeveer 1u30. De prijs voor een retourvlucht is afhankelijk van de periode, maar kwam nu op €380/pp.
WAPENS
Kleinwildjacht : Voldoende Browning 525's ter plaatse.
Grofwildjacht: De wapens van het estate kunnen gebruikt worden en zijn allen voorzien van een demper en Harris bypod. Alle wapens (2 x Blaser R8 (allebei met duimgat), 2 x Blaser R93 (één kan voorzien worden van een linkse grendel) en 2 Sako 85’s zijn in kaliber 30.06 en zijn voorzien van Swarovski kijkers. Je kan je eigen wapen meenemen, maar daar komt een hoop papierwerk bij kijken. Geen aanrader, maar het kan.
FOTO'S
Frederik Vanhaste : Photo by Fre
Zelf zin gekregen om te gaan jagen in Schotland?
Contact via kristof@jachtsite.be