Cattle market in de Schotse hooglanden

Het kogelgeweer is haarscherp ingeschoten. Alle belangrijke spullen heb ik bij me in mijn rugzak. Een kaart van het bos, een scherp mes, een paar ontweid handschoenen, een koordje om eventueel mijn loop schoon te kunnen trekken, een paar witte plastic zakken, een klein verbandtrommeltje, een walkie talkie, voldoende extra kogels en mijn Iphone voor de bereikbaarheid en om de foto’s te kunnen maken. Op mijn Iphone heb ik de een locatie App. Altijd handig als ik een stuk wild later moet terugvinden. Met mijn broer goed afgesproken in welk deel hij gaat stalken en om welke tijd we elkaar weer zouden treffen op de verzamelplek. Het avontuur kan beginnen, want in je eentje stalken is en blijft het mooiste jacht avontuur.

Veldverdeling

De wind komt vervelend genoeg uit het Zuiden met een tikkeltje Oost. Voor het gehele jacht terrein van meer dan 6.000 hectares is alles met de richting Oost gewoonweg ongunstig. Maar gelukkig is het vandaag voornamelijk een Zuiden wind. Ik moet het er maar mee doen. Daarom hebben mijn broer  en ik besloten in het bos te bersen. Altijd erg spannend, want je hoort in de bronst de herten wel…maar je ziet ze niet. Mijn bers plannen heb ik hier vanmorgen in overleg op aangepast. Ik heb besloten de ridge van West naar Oost af te bersen. Met de aandacht voor de bossen aan de lagere Zuidzijde. Dat moet het met de wind net kunnen lukken. In ieder geval heb ik dan mooi zicht vanaf de hoge toppen steil naar beneden. Na een paar honderd meter hoor ik links van mij een stuk roodwild afspringen. Ach dat maakt niet uit, dat viel te verwachten dat alles links van mij mijn wind zou krijgen.

Focussen op het burlen

Ik focus me dan ook op de Zuidzijde. Ik stop en ga even zitten. Tsjonge wat is het uitzicht van deze brede  richel toch mooi, de richel met heide en af en toe een kleine bossage, kijkt uit op een en al natuur en over Loch Rannoch. Ik luister of ik het prachtige oergeluid van de herten, het burlen,  kan lokaliseren. Eentje burlt  links van me, niet ver weg. Maar dit hert klinkt jong. Overal hoor ik herten burlen. Ver achter mij…ook een zware jongen…bij de nieuwe clear fell. Daar ga ik vanavond eens kijken. He, daar hoor ik weer een ander hert burlen. Een paar honderd meter en een stuk voor me hoor ik dit hert beneden in het dichte bos burlen. Het klinkt alsof ie zwaar aan de whiskey heeft gezeten….ik besluit op dit hert af te gaan. Ik loop langzaam in de richting van het burlende hert en blijf voortdurend nauwlettend kijken. Op een vlak stukje op deze ridge besluit ik strategisch te wachten. Ja, want ik hoor met het kraken van de takken dat het hert mijn kant opscharrelt. Het burlen komt langzaam dichterbij. Zou het hert zoekend zijn naar hindes of een roedel hindes bij zich hebben? Deze enkele herten, deze travellers zijn het mooiste. Deze zoekende herten zijn continue aan de wandel. Maar kunnen dan ook ineens voor je staan. De bypods (schietsteunen onder het geweer) zet ik uit op de hoogste stand tussen de hei. Voor me haal ik een paar sprieten weg. Ik heb een goed vrij schootsveld. Ik lig precies goed en nu maar wachten of het plan gaat lukken. Zal ik het hert proberen aan te burlen…? Ik besluit hier nog even mee te wachten, want het burlen klinkt nou wel erg dicht bij……

Op een tachtig meter voor me zie ik twee stangen tevoorschijn komen. Een voor Schotse begrippen shootable hert ouder dan zes jaar. Ik schuif de veiligheid van onze oude getrouwe Parker Hale 270 op fire en zet de kolf vast tegen mijn schouder. Ik probeer me met mijn camo kleding helemaal te verstoppen in de hei. Het hert loopt een meter verder omhoog en laat alleen zijn gewei, kop en nek zien. Het hert stopt abrupt en kijkt naar mij. Het verstoppertje spelen is dus niet gelukt. Ik pak voorzichtig het hert op en richt op zijn nek, net onder zijn kop en druk zachtjes af. Door de silencer hoor je meteen de inslag. Ik wacht even een paar minuten en loop met een geladen geweer op safe naar mijn hert toe. Hij heeft er niets van geweten. Het hert ligt op de plek. Ik tik met een heispriet op zijn oog en controleer of het hert dood is. Ik ontgrendel mijn geweer en zet het weg met de loop in veilige richting. Ik doe mijn ontweid handschoenen aan. De volgende fase gaat beginnen.

Uitwendig inspecteer ik het hert op onregelmatigheden, maar alles ziet er perfect uit. Ik leg het hert met zijn voorkant naar beneden en steek hem in tussen zijn voorpoten. Hierdoor laat ik het hert netjes leegbloeden. Ik ben blij dat ik de afgelopen weken flink heb getraind. Want ik moet het hert op zijn rechterzij draaien. Pfff dat valt niet mee op de steile helling. Ik maak het hert open en haal het geweide eruit. Ook haal ik zijn hart, longen en lever eruit. Want als ik pas later op de dag het hert kan gaan ophalen, broeit het teveel in de borstkas. Alle ingewanden  controleer ik op mogelijke afwijkingen. De wild hygiene gaat voor alles. Ik pak een witte plastic zak uit mijn rugzak en bindt deze vast aan het gewei. Dit doe ik om het hert straks gemakkelijk terug te vinden, maar ook om vossen en ander roofwild af te schrikken tot het tijdstip van ophalen.

Ik ruim weer alles op in mijn rugzak. Mijn geweer pak ik op en doe er weer drie kogels in. Zoals altijd geef ik de laatste kogel een kusje voordat ik deze in de kamer laat glijden. Een soort bijgeloof, net zoals dat ik nooit met een even aantal kogels het veld in ga. Tja, zo zal iedereen wel zijn rare dingen hebben.

Met weidelijke groet,

Aad van Well

Interesse om zelf de DMQ-opleiding te volgen? Lees er hier alles over...